'T kon niet korter

Bedankt allemaal.

Voor dat we aan dit verhaal beginnen dicuseren we of we er wel aan moeten beginnen.
Is het wel mogelijk om deze dag op papier te krijgen. Zoveel mensen, zoveel ontmoetingen zoveel handen gegeven, zoveel gedaan.
K denk dat je wel even de tijd moet nemen om dit verhaal te lezen, nou veel lees plezier.
We starten onze morgen om 7.00 uur in de keuken en dan met 17 mensen , Nicolai Linutsta, Tineke
Je begrijpt de hele keuken weer gevuld. Wat moet er allemaal gebeuren. Het was koud deze morgen, het had gevroren, het ijs zat op de auto. Jan ging met Frits even snel naar de Metro om nog snel wat boodschappen te doen, anders hadden we deze morgen onvoldoende vleeswaren. Ze moesten eerst krabben, terwijl zij vertrokken waren ging de rest aan de slag in de keuken om opnieuw voor 100 mensen brood klaar te maken. Maar wat een schrik, de bakker was nog niet geweest, het brood van een paar dagen geleden stond klaar in de varkensemmer en was eigenlijk te droog om nu te gebruiken. Ondertussen snel naar Frits gebeld, “lieverd heb jij het brood besteld”, “jazeker schat, dat heb ik gedaan”. En iets over half 9 kwam het verlossend telefoontje, het brood was binnen. Na de boodschappen te hebben gedaan, nog even naar de doe het zelf markt om een tl-tje op te halen, nee het moet warm licht zijn zei Frits tegen de meneer. Niet van dat koude witte! Ondertussen vol gas terug naar Poarta Oilor want daar stonden ze te wachten op de vleeswaren. Terwijl de boodschappen werden gehaald was ondertussen het brood in de keuken klaar gemaakt. En gingen we ons voorbereiden op de morgen. Ondertussen begon het binnen te druppelen, voor deze morgen waren de mannen uit Garbova uitgenodigd. Nee, Garbova, wij vergeten jou niet! ’t Is goed om ook met deze mensen contact te houden en ook zij hebben het Evangelie nodig. Voor deze morgen waren kosten noch moeite gespaard, een zanggroep uit Sibiu bestaande uit een mannenkoortje, Ovidio en zijn team en natuurlijk waren wij als Nederlanders ingehuurd voor deze mannenmorgen. En zingen dat konden ze, aca pella ondersteund door keyboard. Voor Jan en Marjan een oude bekende; Jimmy Macavij. Terwijl we gezongen hadden werd het brood op tafel gebracht en vielen de mannen aan op de maaltijd. Nou zo erg was het nou ook weer niet, het was anders als met de mensen uit Jina. We hadden gedacht dat er niet zoveel mannen zouden komen, maar er waren er toch 90 gekomen deze morgen. Het was een prachtig programma, om 11uur / 11.30u waren de mannen vertrokken en moesten we als een haas de boel opruimen, de vaat wassen, en ons weer gaan voorbereiden op het middagprogramma. Want voor we konden vertrekken moest er nog heel veel gebeuren. Kerstbroden snijden, besmeren met boter ( een paar honderd) kaas snijden in dikke plakken om daar weer honderden stukken van te maken. Worsten in stukken snijden, drinken opzoeken, pakketten inladen. Want deze middag hadden we een vrouwen- en mannenprogramma. Hals over kop werden we geroepen om te eten en schoven we aan tafel en werden we verast met heerlijke spaghetti. Toetje was griesmeel met bessensap en zo hadden we weer in een half uur tijd een complete maaltijd naar binnen geschranst. Eén uur vertrokken we naar Dobirca, de kar afgeladen vol met pakketten, drinken en de rest wat we hadden klaar gemaakt. We wisten zeker dat we nog een keer terug moesten, omdat alle pakketten niet mee konden. Terwijl we daar aankwamen stonden de eerste vrouwen al te wachten en hebben we als een speer alles uitgeladen. Met het uitladen heb je altijd heel veel belangstelling. Van nature doen de Roemenen liever niets, maar als er iets te halen valt zijn ze er druk mee. Het lijkt wel werken. Vol verwachting keken we uit wat deze middag ons zal brengen. Veel vrouwen, weinig vrouwen, we hadden geen idee. Eerlijk is eerlijk, we vonden het best wel spannend, kunnen we dit handelen? Ook in deze, nee misschien juist wel in deze, moeten we ons vertrouwen op onze Heer stellen. Dat Hij alles zal leiden, en zo mochten we ook deze middag in onze gebeden in Zijn hand leggen. Nou en dat kon. Tien, twintig, dertig, veertig, zeventig, honderd, en zo bleven ze maar binnen komen. Aan het eind van het programma telden we bijna 200. En dat is best heel wat. 200 Vrouwen bij elkaar, toch? Ze hadden de kachel lekker opgestookt, de temperatuur liep op, maar ook de lucht. Ik bedoel wat je rook, u begrijpt t wel. 200 Vrouwen mogelijk 14 dagen niet gewassen en dan bij een temperatuur van een hete kachel van 22 graden. Het geeft een luchtje, maar alle gekheid op een stokje, het werd een geweldige middag. De zegen daalde neer, ons gebed steeg op, Gods aanwezigheid was tastbaar en zichtbaar aanwezig. De gesproken woorden van Ovidio, de gezongen liederen mochten mensen aanraken en een aantal vrouwen gaven opnieuw hun hart aan de Heer. Gedankt zij de Heer! Om circa 16.00u besloten we de middag, maar voordat deelden we onze kerstbroden, de kaas en de sap. En smullen dat ze deden. Ik hoorde ooit eens dat Roemenen onze Nederlandse kaas niet lusten, nou tegendeel was waar. Liever 2 stukken of 3 stukken dan niets. Geweldig om te zien hoe ze ervan smulden. Toen kwam het meest spannende moment, ze mochten naar huis, nu is het naar huis gaan niet zo spannend, maar wel het uitdelen van het pakket waar ze zeker op gerekend hadden. Ook geen probleem, we hadden zeker genoeg. Iedereen zou met een pakket naar huis kunnen. Maar omdat met 200 vrouwen geordend te laten verlopen, is een tweede. Alles stond er helemaal klaar voor, alle mannen, alle vrouwen. 1 voor 1 verlieten de vrouwen de zaal, wensten ze prettige kerstdagen. 1 2 3 4 10 20 30 70 80 120 140 141 147 148 149 en op waren de pakketten. Dikke stress, dikke paniek! Marja vroeg zich af; hebben we dan echt niet genoeg klaar gemaakt, ik weet t zeker. En Marjan; jullie hebben ze toch allemaal meegenomen?! Er zat maar 1 ding op, als we ze allemaal meegenomen hadden, moesten we in een no time nieuwe pakketten klaar maken. Want vrouwen naar huis sturen en dan wel 40 stuks, zonder pakket, is hetzelfde als een olifant in een porseleinen kast. Met andere woorden, de bus was een deukendoos geworden. Terwijl een aantal met hoge snelheid terug ging naar Garbova, hielden de andere de dames bezig. Met 20 minuten keerden ze weer terug met tientallen pakketten. Ze hadden dus niet alles ingeladen. Wie was de dader? Ach is dat zo belangrijk? We deelden met ruime hand en zo kon elke vrouw met een pakket naar huis gaan.

Ondertussen was het tijd voor het mannenevent, ja dat zou iets heel anders worden. Gauw de zaal even opgeruimd, de ramen even open gezet om te luchten zodat we weer fris konden beginnen. Een deel van onze groep moest heel nodig naar de wc. Er werd een bus volgeladen, die gingen pakketten halen, maar ook om de dames de gelegenheid te geven om even naar het toilet te gaan. Want in het dorpshuis heb je alleen een buiten toilet. Ik bedoel gewoon op straat dus. De mannen hoopten ze zich voor de deur, en stonden te trappelen om naar binnen te gaan. Het waren echt mannen, ongeschoren, dikke snorren, ongekamde haren, petje op, muts in je zak, een beetje nors kijkend, laarzen en joggingbroeken aan. En zo stroomden ze binnen en weer 10 20 30 50 80 inderdaad 130 mannen en ook hier merk je dat bij hogere temperaturen er bepaalde geuren vrij komen. En ook Lisa zei later op de avond, ik heb een luchtje bij me en waarschijnlijk was dit van een man afkomstig. Of dat dit betekend dat ze te dicht bij een man is geweest, laten we even in het midden. Wij als Nederlanders startten het programma, zingen, zingen en nog eens zingen. Nederlands en Roemeens voor ons geen enkel probleem. Zo brachten we de zaal in beweging en voordat we het wisten zongen ze klappend mee. Domnu domnulor Regeg Regegolor…….. Daarna zongen de Roemenen hun eigen liederen en sprak Ovidio overtuigende woorden. Wat een charisma, wat een passie, wat een bewogenheid bij deze man. Zijn woorden raakten harten aan en brachten mensen in beweging om zo opnieuw voor God te kiezen. Ze zaten met open mond te luisteren en we bidden of God deze mensen wil veranderen. Ook de alphagroep zongen nog een aantal liederen en getuigden hiermee hun diepe verlangen om het koninkrijk van God ook in Dobirca zichtbaar te maken. Ook de mannen werden voorzien van een hapje en drankje en konden daarna vertrekken met pakket en een goede wens van ons Nederlanders. Merry Christmas. De zaal stroomden leeg, de lucht verdween en om 20.00u deden we het licht uit. Terug naar Poarta Oilor waar het eten klaar stond; soep, erwten/wortelen en aardappelpuree. Met een taartje toe! We wensen jullie voor morgen fijne zondag en tot een nieuwe blog.