Loslaten en vasthouden

Lieve bloglezers,

Deze laatste blog begint om 01.00 hr in de nacht als de ‘dag’ nog maar net is begonnen. De leiding zit nog een beetje te evalueren en nuttigt een wijntje als er plots een harde schreeuw klinkt vanuit de kant van de camping en het zwembad. Snel kijken we vanaf het balkon in die richting en zien een aantal Ierse leiders van het kamp richting zwembad rennen waarachter het geluid vandaan kwam. Als Jan en Arie ook aankomen binnen 1 minuut verteld het vrouwelijke deel van de leiding dat een aantal meisjes geschrokken zijn van een jongeman die zijn hand door het doucheraampje stak en ook een stok had gebruikt. U zult begrijpen dat dit voorval de nodige indruk op de meisjes maakte. Te bedenken dat één van de meisjes net onder de douche stond! De Ierse jongens van de leiding zijn inmiddels gewapend met stokken over de hekken gesprongen en proberen te achterhalen wie dit onplezierige grapje heeft uitgehaald. Tevergeefs natuurlijk want de dader is allang weg. Of verschuilt zich in één van de 8 schuren die bij de voormalige staatsboerderij hoorden. Om toch nog een serieuze poging te doen om hem te vinden en ook een beetje te laten weten dat dit niet wordt getolereerd wordt de politie ingeschakeld. Nou treft het dat Marius de politieagent die nacht ook op PO slaapt. Jan gaat even langs bij Marius (die al wakker is want de centrale heeft hem al gebeld) en vraagt of hij even een rondje wil rijden met de politiewagen om de verstoorder te kunnen afschrikken. Uiteindelijk levert dat niets op en gaat iedereen weer slapen. Onze groep heeft er niets van gemerkt want s’ochtends halen zij hun schouders op en staren ons verbaasd aan als we dit verhaal uit de doeken doen. Ze hebben geslapen als een roos!

Die laatste ochtend zitten we met gemengde gevoelens aan ons galgenmaal. Natuurlijk vinden we het fijn om weer naar huis te gaan en onze geliefden in onze armen te nemen maar tegelijk hebben we een band opgebouwd met de familie van ons klushuis, Diana en Ilie en kids bij Immanuel en vele anderen waaronder ook Marian en haar 2 kinderen waar zoals u weet nog een deur is gemaakt.
We krijgen een heerlijk gebakken eitje, de welbekende jam die als je niet uitkijkt in één keer op je brood ligt, salamiworst, Roemeense doorgelegen kaas, vers brood van het bakkertje uit Garbova en koffie en thee (deze laatste lijkt overigens ook op koffie) Al met al een heerlijk ontbijt. Frits komt ons als eerste bedanken voor de gedane arbeid en missie onder de mensen in Dobirca en leest ons psalm 121 voor en dankt God voor zoveel werk, creativiteit en inzet en bid voor een goede reis.
10 minuten later komt Tineke langs. Ze wenst ons een veilige reis en vraagt ons te bidden voor het werk van de schaapspoort en voor de mensen in ons ‘adoptie-dorp’. We laden de busjes in, checken de kamers, nemen het laatste water mee, geven de honden een aai en nemen afscheid van Frits & Tineke en Ötsi. Toeterend en zwaaiend rijden we de poort uit.

Onderweg de goede afslag genomen bij Alba. Het bord voor Cluj staat achter een dichtbegroeide boom. Logisch dat sommige onder ons hier nog weleens de verkeerde richting namen.
Verderop stoppen we bij een benzinepomp. Ook dit is een bekende plek voor ons. Joël heeft aan deze plek nog onplezierige herinneringen. Nu is hij gelukkig in andere omstandigheden en drinken we op ons gemakkie een bakkie en ons glaasje fris. In de witte bus wordt nog een woordspelletje gedaan met telkens de laatste letter als eerste letter voor een woord wat betrekking heeft gehad op deze werkvakantie. Dobirca – Aceasta E – Eten – Nachtzwemmen ect. Vlak voor het vliegveld gaan we tanken en worden ook nog de nodige zaken ingekocht. Denk je net te weten hoe deze groep in elkaar steekt wordt je toch weer verrast. Wonderlijk genoeg koopt één van de lopikerkapellenaren een slof sigaretten. In de wetenschap dat hij nog maar kort geleden een vurig pleidooi had gehouden voor een anti-rook-beleid is dat toch een verrassende wending. Na het inchecken, de douane wil Jan net een lekker bakkie bestellen als Marja komt vertellen dat de gate al open is en we in de bus kunnen af te taaien naar het vliegtuig. Daar staan 2 biggetjesroze vliegtuigen op ons te wachten.
We pakken het oudste vliegtuig met een Belgische piloot zodat we ook een keer heel de incheckprocedure meekrijgen. Voor de gewichtsverdeling zitten we verdeeld in 3 groepen in het vliegtuig.

Na de landing wacht ons een zeer warm onthaal met spandoek en al. Wat een ontroerend onthaal!!!!!!!
We sluiten onze familie en vrienden in de armen en rijden richting naar het altijd pittoreske Schoonrewoerd. Jan en Arie zetten iedereen nog even in het zonnetje met een mooie en toepasselijke anekdote. We danken onze hemelse Vader voor Zijn bescherming, liefde en kracht en bidden voor de mensen die we in Roemenië hebben achtergelaten. We hebben ze fysiek losgelaten maar zullen hen proberen vast te houden in onze gedachten en gebeden. We willen hierbij iedereen die met ons heeft meegeleefd, met en voor ons heeft gebeden en betrokken is geweest bij deze reis bedanken. Mulțumesc!