Onze laatste dag
Door: JCM/MvdS
Blijf op de hoogte en volg Kerstreis
17 April 2015 | Roemenië, Gârbova
Onze laatste dag
We konden laat opstaan, deze dag zou een rustdag worden. Onze klus was klaar dus deze druk was verdwenen. We wilden er een heerlijke dag van maken door er in de natuur op uit te trekken, te picknicken en zo te genieten van het mooie natuurschoon. Tineke had aan Frits gevraagd of ze een vrije dag mocht. En Frits in al zijn goedheid zei: lieve schat, natuurlijk is dit heel goed voor jou, ik wou dat ik meekon. En zo dachten we op tijd weg te gaan naar Calnic en dan de tocht vervolgen naar Sebesel, door de bergen naar Jina, Pojana en zo tenslotte naar Dobirca. Maar zoals zo vaak kwam er ook van deze planning daadwerkelijk geen ene…..terecht. We kregen het rampenbericht dat Diana, die in het ziekenhuis verbleef voor een op handen zijnde bevalling, zeker niet geholpen zou worden. Eerst betalen, dan misschien opereren. Ongelooflijk, verbijstering, boosheid, maar het hielp niets, er moest gewoon geld komen. Dat is wat speelt in deze Europese deelstaat. En wat doe je dan als je langs een pinautomaat komt…… u bedenkt het zelf wel. Dit voorval zetten alles weer op zijn kop. We pasten onze route weer aan en ons tijdschema vertrokken van Dobirca richting Jina. Onvoorstelbaar zo ontzettend mooi als de natuur was. Het lijkt onwaarschijnlijk op 17 april maar er lag nog sneeuw. En Jan beloofde ons dat hij alles op alles zou zetten om ons de sneeuw te laten voelen. Dit betekende voor Marja kans op een inpeper actie door de rest van de groep. Verbazing over de schoonheid van de hier en daar ongerepte natuur en de oh’s oh’s……en ah’s ah’s……waren niet van de lucht. Terwijl we doorreden kwam we een ongelooflijk groot stuwmeer tegen, welke gebouwd was in het communistisch tijdperk. Rottende beton, roestend ijzer en een wachthuisje, met inderdaad een eigen gebouwd poepdoos. Zo reden we minstens nog een uur door deze geweldige schoonheid, tot op een moment Jan en Ineke schreeuwden: sneeuw!! Nee, zei de rest van de groep, dat kan niet, het is 19 graden buiten! Marja werd gesommeerd om terug te rijden, en inderdaad Jan kwam terug met een hand vol sneeuw. We spraken af als we weer sneeuw tegen zouden komen, zeker een groepsfoto te maken in de sneeuw. En zo gezegd, zo gedaan, 10 min. later tot je enkels in de sneeuw. Dus tijd voor inpeper actie, Wim en Janny belaagden elkaar, maar ook Tineke kon het niet nalaten om haar handen uit te steken naar het ijsachtige sneeuwbed. Marja spanden de kroon, ze moest zo nodig iemand anders van een volle laag sneeuw bedienen, dacht ze. Maar niets was minder waar, ze belanden uiteindelijk zelf bijna in de sneeuw. Na een half uur kregen we het idee dat deze weg wel heel lang was, niet links, niet rechts, alleen maar rechtdoor. Misschien toch even vragen, waar gaat dit naar toe. Als wij dachten rechtdoor te kunnen, kregen we als lachend antwoord dat er verder op gewoon een dik pak sneeuw ligt. Wat? Dus? Terug? Het werd ineens stil in de bus. 60 km. terug, door de bergen? We hadden het er voor over want opnieuw konden we genieten. Na een lange tocht en een heerlijke picknick in de vrije natuur, kwamen we weer aan in Sebes. We trokken door naar Dobirca om daar een aantal bezoeken te doen. Na deze bezoeken en na nog wat dingen te hebben uitgedeeld, sloten we deze dag af in Immanuel, samen met de Alphagroep. Toen kwam het moment van afscheid nemen en voor hen die er al eens geweest zijn weet je dat dit zwaar is, tranen kost, zakdoeken vult en een stille terugtocht geeft. Zo arriveerden we om half 10 in Garbova, waar de soep, de schnitzel, heerlijke frieten klaar stonden. Na diepe zuchten genoten we van deze overheerlijke maaltijd, om met niet zoveel zin uiteindelijk toch nog deze blog te schrijven. Dit is onze laatste blog, we hopen dat u ervan genoten hebt, en we zouden het leuk vinden om uw reactie terug te lezen. We danken jullie die deze blog hebben meebeleefd en graag tot een volgende keer.
We konden laat opstaan, deze dag zou een rustdag worden. Onze klus was klaar dus deze druk was verdwenen. We wilden er een heerlijke dag van maken door er in de natuur op uit te trekken, te picknicken en zo te genieten van het mooie natuurschoon. Tineke had aan Frits gevraagd of ze een vrije dag mocht. En Frits in al zijn goedheid zei: lieve schat, natuurlijk is dit heel goed voor jou, ik wou dat ik meekon. En zo dachten we op tijd weg te gaan naar Calnic en dan de tocht vervolgen naar Sebesel, door de bergen naar Jina, Pojana en zo tenslotte naar Dobirca. Maar zoals zo vaak kwam er ook van deze planning daadwerkelijk geen ene…..terecht. We kregen het rampenbericht dat Diana, die in het ziekenhuis verbleef voor een op handen zijnde bevalling, zeker niet geholpen zou worden. Eerst betalen, dan misschien opereren. Ongelooflijk, verbijstering, boosheid, maar het hielp niets, er moest gewoon geld komen. Dat is wat speelt in deze Europese deelstaat. En wat doe je dan als je langs een pinautomaat komt…… u bedenkt het zelf wel. Dit voorval zetten alles weer op zijn kop. We pasten onze route weer aan en ons tijdschema vertrokken van Dobirca richting Jina. Onvoorstelbaar zo ontzettend mooi als de natuur was. Het lijkt onwaarschijnlijk op 17 april maar er lag nog sneeuw. En Jan beloofde ons dat hij alles op alles zou zetten om ons de sneeuw te laten voelen. Dit betekende voor Marja kans op een inpeper actie door de rest van de groep. Verbazing over de schoonheid van de hier en daar ongerepte natuur en de oh’s oh’s……en ah’s ah’s……waren niet van de lucht. Terwijl we doorreden kwam we een ongelooflijk groot stuwmeer tegen, welke gebouwd was in het communistisch tijdperk. Rottende beton, roestend ijzer en een wachthuisje, met inderdaad een eigen gebouwd poepdoos. Zo reden we minstens nog een uur door deze geweldige schoonheid, tot op een moment Jan en Ineke schreeuwden: sneeuw!! Nee, zei de rest van de groep, dat kan niet, het is 19 graden buiten! Marja werd gesommeerd om terug te rijden, en inderdaad Jan kwam terug met een hand vol sneeuw. We spraken af als we weer sneeuw tegen zouden komen, zeker een groepsfoto te maken in de sneeuw. En zo gezegd, zo gedaan, 10 min. later tot je enkels in de sneeuw. Dus tijd voor inpeper actie, Wim en Janny belaagden elkaar, maar ook Tineke kon het niet nalaten om haar handen uit te steken naar het ijsachtige sneeuwbed. Marja spanden de kroon, ze moest zo nodig iemand anders van een volle laag sneeuw bedienen, dacht ze. Maar niets was minder waar, ze belanden uiteindelijk zelf bijna in de sneeuw. Na een half uur kregen we het idee dat deze weg wel heel lang was, niet links, niet rechts, alleen maar rechtdoor. Misschien toch even vragen, waar gaat dit naar toe. Als wij dachten rechtdoor te kunnen, kregen we als lachend antwoord dat er verder op gewoon een dik pak sneeuw ligt. Wat? Dus? Terug? Het werd ineens stil in de bus. 60 km. terug, door de bergen? We hadden het er voor over want opnieuw konden we genieten. Na een lange tocht en een heerlijke picknick in de vrije natuur, kwamen we weer aan in Sebes. We trokken door naar Dobirca om daar een aantal bezoeken te doen. Na deze bezoeken en na nog wat dingen te hebben uitgedeeld, sloten we deze dag af in Immanuel, samen met de Alphagroep. Toen kwam het moment van afscheid nemen en voor hen die er al eens geweest zijn weet je dat dit zwaar is, tranen kost, zakdoeken vult en een stille terugtocht geeft. Zo arriveerden we om half 10 in Garbova, waar de soep, de schnitzel, heerlijke frieten klaar stonden. Na diepe zuchten genoten we van deze overheerlijke maaltijd, om met niet zoveel zin uiteindelijk toch nog deze blog te schrijven. Dit is onze laatste blog, we hopen dat u ervan genoten hebt, en we zouden het leuk vinden om uw reactie terug te lezen. We danken jullie die deze blog hebben meebeleefd en graag tot een volgende keer.
-
17 April 2015 - 22:43
Riet De Kock:
Heel hartelijk bedankt voor de mooie verhalen en foto's!!
Fijn om op deze manier mee te kunnen kijken en genieten.
Ik heb enorme bewondering voor jullie!
Goede reis terug en Welkom Thuis! -
17 April 2015 - 22:59
Arie:
Fijn dat jullie ook jullie hart telkens laten spreken en daardoor Eli en Diana mochten helpen. Goed om ook Costel op de foto te zien in Immanuel.
Prachtige groepsfoto bij jullie pleeggezin van afgelopen week.
Een veilige en goede reis voor morgen toegewenst.
Larrevederre en drum boen! -
18 April 2015 - 00:08
Gerrit:
Beste mensen
Heeft er al iemand gezegd dat jullie goed bezig waren!
Nee dan zeg ik het goed gedaan lui!
Goede thuis reis en start met sparen voor de volgende keer
Gerrit -
18 April 2015 - 15:50
Johan Antonides:
Ik heb van jullie verhalen genoten, super mooi, en verder even geen woorden.
goede reis naar thuis, but 'home is where the heart is' -
19 April 2015 - 20:40
Mirjam Markesteijn:
Wat hebben jullie weer veel gedaan in zo'n korte tijd ! Ook heerlijk om te lezen dat er tijd voor ontspanning was...:) Jullie hebben weer veel betekend voor de mensen daar, wat fijn dat jullie zo tot een zegen mochten zijn! Nu weer over naar de orde van de dag...zal best weer wennen zijn! Groetjes, Mirjam
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
