Wat je niet kan overkomen

We hadden jullie nog niets laten horen van de zondag.
Aan het begin van de dag zei Arie , nou Jan een rustig daagje deze dag. Nou, het is maar goed dat we niet alles hebben geweten want als er een dag speciaal was dan was het wel deze zondag.
We zaten om half 9 aan het ontbijt bij Frits en Tineke. Gekookt eitje , kopje koffie vers broodje heerlijk rustig. We hadden gepland om naar Sibiu te gaan Biserca Bethania, een gemeente waar Jan 17 jaar geleden voor het eerst zijn stapjes zetten in Roemenië.
De kerk begon om 10 uur en zoals het een goede Roemeen betaamt kom je in ieder geval niet op tijd.
Zo kwart over tien stapte we binnen maar we waren zeker niet de laatste.
We werden hartelijk ontvangen en na de vraag of er een vertaler was, werden we meegenomen en kregen we een heel mooi plek op de voorste rij stoelen inclusief een vertaler.
We luisterde en zongen bekende liederen van Michel W Smith, Groot is uw trouw… En natuurlijk werd gevraagd of we een groet hadden van uit Nederland.
We spraken vanuit Hebreeën 13 vers 8 : Jezus “Christus is gisteren en heden de zelfde tot in eeuwigheid” Jan haalde aan hoe ze 17 jaar geleden voor het eerst Roemenië bezochten, en wat er in dit tijd allemaal niet is veranderd…. Maar wat er ook veranderd in je leven, in je situatie. Al lijkt er helemaal niets stabiel. Dan is Hij het die altijd de zelfde blijft, in Zijn liefde Zijn genade, Zijn trouw…
Na afloop nog een aantal mensen gesproken maar geen direct bekend.
Voor Jan heel bijzonder om weer eens in deze gemeente te zijn. En wilt u het eens mee maken kijk dan op www.betaniasibiu.ro Ook de diensten zijn nog terug te luisteren
Zo reden we om half één naar huis, ja inderdaad de dienst duurt ongeveer twee uur.
We genoten van een heerlijke maaltijd op het terras samen met Frits en Tineke. Vanmiddag wilde we nog even onze plannen concreet op papier zetten zodat we maandag de goederen zouden kunnen bestellen. En om 17 uur wilden we weer vertrekken want voor dat we naar de kerk in Dobirca wilde gaan werd er eerst nog een bezoek gebracht bij Diana en Elie.
Een zwaar bezoek. Echt, zorgen zorgen en nog eens zorgen. Geen geld, hoge boetes en natuurlijk kun je hierbij allerlei vragen stellen, hoe komen ze zo, waarom doe je dit of dat juist niet.
Ze hebben uitstaande boetes die blokkeren de aangifte van hun pas geboren kindje Yosuha, en wanneer ze niet betalen lopen de boetes op met als gevolg inname van zijn licentie om handel te mogen doen (in en verkoop van goederen) waar ze soms nog iets mee verdienen om in leven te blijven. Waar uiteindelijk de gevangenis straf op zou volgen en denk dan aan een periode van 3 jaar.
En de vraag dringt zich dan aan je op….. Wat doe ik hiermee??????
We lieten het voor wat het was en sommige besluiten komen als van zelf.
Op naar de kerk. Weer iets te laat, maar niet minder welkom. Een kleine zigeuner gemeenschap circa 30 mensen incl. kinderen. We stapte binnen onder luid gezang. Ja, dat gaat en klinkt iets anders als we standaard in NL gewend zijn. Ook hier werden we gevraagd om Gods woord te delen. We spraken van Gods liefde in ons. (Johannes 14: 9- 17) Maar Zijn liefde is niet alleen voor ons zelf maar om te delen. God vraagt gehoorzaamheid en navolging, Zichtbaar volgeling zijn van Hem in doen en laten. Thuis en op straat.
We ervoeren de aanwezigheid van de Geest van God, het is moeilijk uit te leggen maar geloof me, God was zelf aanwezig, ook zongen Arie en ik samen een aantal liederen ook hier mocht de muziek als instrument zijn van God.
In alle bescheidenheid wil ik delen wat de reactie was vanuit de gemeente Alle eer aan God! Men sprak van glans op onze gezichten als hemelse glans, Zo gebruikte God ons om Zijn woord te brengen en deze kleine gemeente te bemoedigen. Lof aan onze God!!!
We wisten het niet, maar deze avond werd het avondmaal gevierd in deze gemeente. Eén van de broeders vroeg of we ook het avondmaal mee wilde vieren? Waren we gerechtig om in onze eigen gemeente aan het avondmaal te gaan? was zijn vraag. Waren we ons bewust dat Jezus deze maaltijd zuiver wilde vieren? We voelde ons wat ongemakkelijk, als ze liever hadden dat we weg gingen oké dan gaan we!. We antwoorden bevestigend, en zeiden dat we er naar verlangde om samen het avondmaal te vieren. De broeder omhelsde ons en namen ons op in de kring.
Maar voordat we het avondmaal gingen vieren overkwam ons het meest bijzondere moment van deze week. Deze broeders hebben de gewoonte om voorafgaande aan het avondmaal, Jezus voorbeeld, elkaars voeten wassen, daadwerkelijk in praktijk te brengen.
Onze mond viel open van verbazing, … gaan we elkaars voeten wassen, ben ik bereid om ook mijn voeten te laten wassen door een andere broeder, en ben ik bereid om de voeten van de Roemeense broeder te wassen. Een gebeurtenis waar, als ik dit een dag later schrijf, nog rillingen van ontroering van krijg. Stel je voor, een broeder, die ik maar amper versta, knielt voor me neer en gebaart me mijn schoenen en sokken uit te doen, ondertussen krijgt hij van een ander broeder een teiltje water aangereikt, slaat de handdoek over zijn schouder en neemt eerst mijn rechtervoet en plaatst deze in het water en wast al biddend mijn voeten………………..
Vol ontroering droogt hij mijn voeten en reikt me de hand om op te staan en omhelst me biddend.
Wat een Goddelijke vreugde om zo veel broederlijke liefde te ervaren. Wat ervaren we eenheid van de kerk van Christus. En zo knielen Arie en ik ook neer aan de voeten van een Roemeense broeder om hun voeten te wassen. Inderdaad, zweet, zwart, vuil… maar wat en ongelofelijk vrede mag je bemerken als je zo daadwerkelijk als Jezus mag dienen. En ook al zijn we allebei meer dan 1.90m1 en meer dan 100 kilo, er lopen tranen over onze wangen. (Hemelse vreugde !?)
Als laatste ontbloot een man zijn onderbenen, geen voeten. Wat geen voeten???? Nee, een tweetal stompjes is alles wat na een ongeval nog is overgebleven. En Jan knielt opnieuw neer en wast ook deze “voeten”. Eigenlijk is dit niet te omschrijven en we hopen dat u dit begrijpt.
Zo vierden we samen het avondmaal, we deelde brood en wijn, en vierden het lijden en sterven van Jezus onze Koning.
Na een aantal liederen te hebben gezongen droegen we elkaar op in Gods hand. Zo vertrokken we na circa 2.5 uur bijna huppelend de gemeente. God kent ook hen en zal voor hen blijven zorgen.
We brachten opnieuw een kort bezoek aan Elie en Diana, opnieuw hebben we hen laten uitleggen hoe hun betalingsachterstand is ontstaan.
En de vraag dringt zich dan aan je op….. Wat doe ik hiermee??????
We waren uitgenodigd bij Adina en Mirtja, we stapte de poort binnen en we roken het al, de BBQ was aangestoken en de eerste stukken schapenvlees lagen al te roosteren.
Wat een bijzondere liefde kan je opmerken bij deze mensen. Ook Julia en Alien waren erbij.
Onder het genieten van de salades en traditionele brood met schaap en kip deelde we onze verhalen. Hoe was God begonnen in je leven, wat wil je doen in Zijn dienst….
Om circa 23.30 was het hoogtijd. We baden met elkaar brachten elkaar en het hele dorp Dobirca voor de troon van God.
En nu was het hoogtijd om naar bed te gaan.