Ook afscheid nemen kan mooi zijn

Vandaag de laatste dag. Een dag van afscheid nemen. Vanmorgen om 07.30 zaten we maar met 11 mensen aan tafel. Een aantal sportievelingen gingen lopend naar Dobirca een tocht van ongeveer een uur over de berg. Mart-Jan, Wim, Chris, Christian en Arjan durfden het aan. Onderweg kwamen ze wat wilde honden tegen maar gewapend met stok en klompen ging dat wel lukken. Een gedeelte van de overgebleven groep zorgt dat de klaar gemaakte pakketten in de bus komen, en vertrekken daarna naar Immanuel. Daar is inmiddels de bekisting gesloopt en wordt de rommel opgeruimd. Ook bij het biggetjeshuis wordt nog een slot in de deur gemaakt. Dat viel nog niet direct mee. Een hele klus om van een oude deur weer een sluitend geheel te maken.
Om 10.30 kwam de rest van de groep en dronken we gezamenlijk een bakje koffie en werden de werkzaamheden afgerond…. Tijd om afscheid te nemen.
Er zijn van die dagen waar je al dagen tegen aan zit te hikken maar waar van je weet dat ze wel zullen gaan komen.
Dat geld in het bijzonder voor deze dag je weet dat we afscheid moeten nemen van de gezinnen waar we hebben gewerkt. We gaan eerste even een paar oude bekenden bezoeken en brengen daar nog een pakket met voedsel en of kleding. Marius en Anca, Bianca en Nicu, en zijn we naar Livia en Gietze gegaan. Het laatste afscheid was best zwaar. Dagen met deze mensen opgetrokken en voor dat je het weet was er vriendschap ontstaan. Voor we aan de klus gingen hadden w eons afgevraagd of we wel een band zouden krijgen met dit gezin, vader moeder en 8 kinderen. Waarvan vader een verlamde arm heeft en moeder een feeks lijkt.
En toch, waar Gods liefde zichtbaar word gemaakt door woord en daad, veranderen mensen harten.
En dan afscheid…. Tranen, bij groot en klein bij de ouderen en jongeren en de Nederlanders en Roemenen. We zongen ze in de vernieuwde kamer toe, we baden toch onze God voor elkaar in het Nederland en het Roemeens. Wat een wonderlijke tijd hebben we daar gehad. En na de laatste afscheidskus vertrokken we, zwaaide droogde de tranen en reden in stilte terug naar Garbova voor het middag eten. In onze gedachten waren we nog bij het klus gezin.
Na de maaltijd en de Bijbelstudie van Lisa en Marja over Ester welke overigens heel erg toepasselijk was vertrokken we opnieuw naar Dobirca om de laatste gezinnen te bezoeken.
Adina en Mirtsa waren thuis en daar werden we met warm onthaal ontvangen, een jong echtpaar waar Gods liefde zichtbaar en voelbaar is. Na een heerlijk koele dronk en hun gebeden voor ons namen we ook hier afscheid, we hopen tot snel weer. Julia nog even bezocht, en al dagen hadden we beloofd om naar Raluca en Marian te gaan. Ze wonen samen met hun moeder in een heel groot huis waarvan eigenlijk maar één kamer bewoonbaar is. Er was daar geen goed sluitende deur maar doe hadden we gistermiddag nog vervangen. Wat bijzonder om daar even binnen te stappen
Raluca was samen met haar moeder thuis en hadden alles keurig opgeruimd om ons te ontvangen.
Zelfs het liedboek en de bijbel lagen klaar en Raluca (10 jaar) zong voor ons een lied en las uit de bijbel psalm 51, Wat is er toepasselijker om te zingen dan “Schep in mij een nieuw hart o Heer”
Tot ziens en hopelijk tot gauw.
Op naar ons laatste adres Huize “Immanuel”. Hier waren we wat zweet druppels kwijt geraakt!! In de brandende zon hadden we staan klussen, stenen metselen en stapelen, graven, beton storten
En nu een prachtig gezicht al is het nog niet helemaal klaar we lopen op de verharde paden naar binnen, en zodra we de keuken binnen komen zien we dat er op ons is gerekend want er word druk gekookt. Nog 20 min wachten en de maaltijd is klaar. Dus eerst nog even naar een volgende familie en om 18.35 zijn we terug en doen we ons te goed aan een Roemeense lekkernij waarvan ik de naam niet weet maar de smaak nog wel. Uitmuntend
Al hoewel… een aantal waagde zich niet aan deze Roemeense specialiteit, stel je voor dat je weer last krijgt van onder en boven…… en dat is best lastig op de wc. Wat drinken dan??? Nou nee geen water uit de put want ook daar bij loop je risico… Sinas dan???? Ja maar komt deze wel uit de winkel??
Als je al een paar keer last van je stoelgang hebt gehad, t zij te snel of te langzaam, dan let je wel extra op.
Na deze geweldige maaltijd namen we afscheid van Ilie en van Diana Beatrice, en Joshua. Terwijl we op de vers gestorte beton hun de zegen van God toe zongen, in het gebed hen opdroegen voor Gods troon. Dankte we voor wat we samen mochten doen. We omhelsden elkaar en het leek om we niet van elkaar wilden scheiden. Maar ja ook hier weet je dat je weg moet.
We stapte in de auto en verlieten voorgoed Dobirca. Stil, vermoeid, en nog onder de indruk van deze dag schoven we in Garbova aan de tafel. Friet, schnitzel, mayo en ketchup appelmoes lieten ons goed smaken. We sloten af met een watermeloen en om 21.00 uur was het free time
Al hoewel?? Douchen, koffers inpakken, opruimen, toilet poetsen…..
Maar Wim en Mart Jan… die vertrokken nog even heel snel op hun klompen naar een Roemeens boertje om een vrachtje hooi mee te laden… Tja je afkomst verloochen je toch niet.

En straks…….. gaan we echt slapen……….