Verkenning

Verkenningsdag
Nadat gisteren constant de tijden werden bijgesteld is na een half debat besloten dat wij om half 9 klaar zouden zitten voor het ontbijt. Natuurlijk werd iedereen vrolijk en uitgerust wakker na de eerste nacht op Porte Oilor. Tijdens het ontbijt werd dan ook direct besproken welke mensen snurkten en hoe hard dan wel niet. Er stond weer een goed gedekte tafel klaar, met dank aan Wim natuurlijk, met worst, kaas, brood en jam…..een jam die velen aanzagen voor honing.
Na het ontbijt werd het schema van vandaag uitgelegd, maar daar werd ook direct bij gezegd dat je in Roemenië nooit echt iets kan plannen en dat de kans zeer klein is dat alles ook zo loopt zoals je dat verwacht. Verspilde minuten dus dat plannen van het schema, aangezien we nog niet wisten wat we ons precies moesten verwachten. Toen iedereen er klaar voor was vertrokken we voor de eerste keer in deze weken naar Dobirca.
In Dobirca gingen we richting Imanuel, het gebedshuis dat Frits en Tineke daar beheren. En die reis verliep over heus asfalt!! Er waren zelfs nog een paar Mario’s bezig met het aanleggen van een gedeelte asfalt. Bij Immanuel kwamen Ilie en Diana ons al tegemoet. Hun dochtertje zat met hun net geboren zoontje op de stoep te kijken naar de invasie van het aantal Nederlanders dat opeens de poort door kwam lopen. Jan vertelde ons over de situatie van die mensen, ze hebben niet veel, maar zorgen er toch voor dat alles in Immanuel op rolletjes verloopt en houden de boel in Immanuel goed in de gaten. Hier na gingen we met zijn allen Immanuel verkennen. Ondertussen bleek dat ze verschillende zalen al waren samengevoegd en dat er ook een keukentje in het gebouw was geplaatst. Wij zullen ons hier de komende weken bezig houden met de asfaltering en riolering op het terrein. Voor het vertrek werd er nog even achter een kip aan gerend en een klein watergevecht gehouden en toen was het tijd om te vertrekken.
We vertrokken naar het huis van Livia en Gitse. Hun huis stond in de zelfde straat als het huis dat vorige zomer is opgeknapt. Dit betekent dat er voor de mensen van vorig jaar veel bekende (kinderen) rond liepen. Er werden direct bij aankomt dan ook heel veel knuffels en kusjes uitgedeeld. Hierna zullen we het klushuis gaan bekijken. We Maar voor we hun huis in mochten, moesten we nog wel een paar minuten wachten, want het moest nog wel even opgeruimd worden. In het huis werden de bewoners verrast met het feit dat hun huis werd opgeknapt. Ondanks het feit dat ze het al een beetje verwachtte werden er knuffels van blijdschap uitgedeeld. Nadat was uitgelegd wat precies het plan was en dat de meubels dan wel even verhuist moesten worden was het tijd om de kleur van de muur te kiezen. Dat was vrij snel besloten…..alles moet roze. Nadat dit besluit was genomen was het tijd om de tuin te verkennen. Hierna vertrokken we naar het gezin waar vorig jaar was geklust.
We werden al snel verwelkomt voor de kinderen van het gezin en zodra we de poort door kwamen was er ook een varken dat ons toe knorde. Toen we de kamer binnen stapten wisten we gelijk waar ze in het vorige huis de inspiratie vandaan haalde, de muren waren hier namelijk…..roze. Het huis was nog verder opgeknapt en er hingen foto’s van Lisa en Lotte (zij ging de vorige 2 jaar mee) aan de muur. Zo zie je wel weer wat mensen voor elkaar kunnen betekenen. Het was zo bijzonder hoe hartelijk we bij iedereen werden ontvangen en hoe we werden overladen met knuffels van de kinderen. En ook is hier duidelijk te zien dat het werk dat je doet niet voor niets is. Ze pakken het op, klussen verder en leggen zelfs een tuintje aan, geweldig.
Over geweldig gesproken…..hierna werden we ontvangen door Adina, die een paar huizen verderop woont. Een geweldige vrouw, zij weten hoe je van weinig zo veel mogelijk kunnen maken. Zo staat de tuin vol met blikken vol mooie en kleurrijke bloemen. Ze verwelkomde ons met watermeloen, ze had immers op Facebook gelezen dat we er aan kwamen. Na dit bezoek gingen we nog even naar de familie waar deze lente een groep was geweest. Bijzondere momenten gebeuren wanneer je met 24 man in een kamer van 8 vierkante meter staat te zingen en te praten over de Heer. Na een aantal extra knuffels vertrokken we ook hiervandaan terug naar Porte Oilor om daar de genieten van een maaltijd a la Lenutza.
Na dat we gegeten hadden moesten er boodschappen worden gedaan. Een deel van de groep vertrok naar de Lidl en een deel naar de bouwmarkt. Nadat dit gedaan was, was het tijd voor wat ontspanning, dus als snel dook het gros van de groep het zwembad in om daar gezellig samen met Theo te gaan zwemmen. Er werden menselijke bruggen en pyramides gebouwd in het water en iedereen was meerdere keren bekogeld met de net gekochte volleybal.
Hierna werd wederom genoten van een maaltijd. Roemeense snert met brood, waarna direct de bijbelstudie van Martjan volgde. In een half uur werd het hele leven van Abraham aan ons voorgelegd met bijbehorende vragen. Echte dingen om over na te denken. Toen dit voorbij was besloot ik om deze blog te schrijven. Ondertussen vormden zich interessante gesprekken over bromvliegzwanen en kikkers. Wat volgde door een spelletje wie ben ik, waar de bromvliegzwaan weer voorbij kwam maar er ook een Wizzair ticket bij ons aan tafel zat.
En ik denk dat het zometeen maar tijd is om te gaan slapen, want morgen moeten we weer vroeg op om te beginnen met klussen.